Het Rupsenhuis door Jeanine de Vries

De Joodse vrouw Jael wordt door haar man meegenomen naar het Friese Franeker. Maar zij doet er alles aan om weer terug te keren naar haar thuis in Mokum.

Jeanine de Vries heeft grondig onderzoek gedaan naar het dagelijks leven in de achttiende eeuw in Nederland, waardoor het verhaal echt tot leven komt. Door de vele details krijgt de lezer een goed beeld van de gebruiken die er toen waren: wat ze eten, hoe ze slapen en zich verplaatsen. Jael en haar man zijn Joods. Uit haar verhaal blijkt hoe ze destijds in Friesland tegenover Joden stonden en waar ze tegenaan liepen. Ook als vrouw in die tijd heeft ze de nodige hindernissen te overwinnen. Het is knap hoe de schrijfster het verhaal weet te combineren met historische feiten. Alleen vond ik het verhaal inhoudelijk wat ondergeschikt aan de geschiedenis.
Zijdelings komt Maria Sibylla Merian ter sprake. Jael werkte in Amsterdam in haar werkplaats Het Rupsenhuis. Maria heeft echt bestaan. Zij was de eerste die ontdekte dat insecten niet spontaan uit modder ontstonden. Ze bestudeerde rupsen en legde hun ontwikkeling tot vlinder vast. Wat mij betreft had deze interessante vrouw een prominentere rol mogen spelen in dit boek. De tekeningen op de voorkant van het boek zijn van haar hand.
Jael heeft één doel en dat is terugkeren naar Mokum. Ze werkt hard en ze is ook hard om te bereiken wat ze wil. Het wordt nog even een beetje spannend als iemand niet blijkt te zijn, wie Jael denkt dat hij is. De relatie met haar man is niet zo best en de ruzieachtige sfeer die dat opriep vond ik niet fijn.
Toen ik het boek uit had, dacht ik na over het feit dat Jael verschillende namen heeft. Als Grietje werkt ze in de herberg, dan kun je haar vergelijken met de rups, aards. Dirkje is haar naam in Franeker, zeg maar het tussenstation, dus de pop. Op het eind zou je haar kunnen vergelijken met de vlinder.
Het verhaal leest vloeiend en is goed geschreven, in eenvoudig taalgebruik met hier en daar wat Fries en regelmatig Jiddische woorden en gezegden. Achterin stond een verklarende woordenlijst, maar die heb ik niet nodig gehad om te begrijpen wat er bedoeld werd.
Het Rupsenhuis is een mooi boek voor de liefhebbers van verhalen over onze vaderlandse geschiedenis.

Het Rupsenhuis is op 7 juli jl. verschenen bij Uitgeverij Mozaïek. (Jea)nine de Vries schreef eerder Machla, Chana en Tikva.

Wil je deze boeiende historische roman ook lezen? Klik dan hier om hem te bestellen bij bol.com of ga naar de christelijke boekhandel in de buurt.

Een thuis in Afrika door Irma Joubert

Als je ergens lang op moet wachten, stijgen je verwachtingen. Wellicht waren mijn verwachtingen iets te hoog gespannen, want Een thuis in Afrika viel me eerlijk gezegd wat tegen.
Het verhaal speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog en wordt verteld vanuit drie gezichtspunten. Charles is een jongen die vanuit Londen naar het Schotse platteland wordt gestuurd. Het leven daar bevalt hem goed. De schrijfster heeft duidelijk een eigen stijl voor elk persoon. Er is geen verwarring over wanneer het over Charles gaat. Persoonlijk vond ik dit verhaal het leukst, maar ik vond de kinderlijke stijl niet fijn om te lezen. De oorlog lijkt ver weg voor Charles en komt alleen dichtbij als er een familielid elders overlijdt. Op een dag landt er een Duitse parachutist. Dat is het draadje met het tweede perspectief. Dit deel is kort en wordt verteld vanuit Ilse Hess. Zij is de vrouw van Rudolf Hess, de tweede man naast Hitler, die vrede wilde, maar als verrader gezien werd. Dit gedeelte berust op een echte gebeurtenis, maar het is me niet duidelijk waarom het in het boek staat. Dan hebben we nog de Duitse Oswald von Stein. Hij is soldaat en staat met hart en ziel achter Hitler. Bij de verovering van Rusland wordt hij krijgsgevangene in Siberië, waar hij honger, dorst en ijzige kou (“Door de kou bevriest zelfs de tijd.”) moet trotseren. Over deze strafkampen in Rusland tijdens de Tweede Wereldoorlog heb ik nog niet eerder gelezen. Hoewel zijn overtuigingen niet de mijne zijn, kreeg ik wel bewondering voor zijn vasthoudendheid om geen verraad te plegen. De karakters zijn goed uitgediept, maar het lukte me niet om een connectie te voelen met de hoofdpersonen. De schrijfstijl is erg beschrijvend en gaat amper de diepte in. Het is alsof de geschiedenis belangrijker is dan de mensen. Pas als het verhaal zich gaat afspelen in Afrika kom ik in het verhaal en voel ik de passie van de schrijfster. Hier komen alle draadjes van eerdere verhalen samen. Hildegard, Oswald, Mentje, Tinus, Charles en Esther vinden hun thuis in Afrika.

Een thuis in Afrika verscheen in oktober 2021 bij Uitgeverij Mozaïek. Het is het derde deel van de trilogie Onderweg naar Afrika. Eerder verscheen Hildegard en Het meisje uit het verscholen dorp. Irma Joubert woont in Zuid-Afrika en is docent geschiedenis geweest. Ze schreef ook de trilogie Een veilig thuis en Dochters van Zuid-Afrika.

Zangvogels door Christy Lefteri

Soms is er onrecht waarvoor we liever onze ogen sluiten, maar Christy Lefteri brengt het in het volle licht en confronteert ons ermee, zodat we niet meer kunnen zeggen dat we er niet vanaf wisten.

Op Cyprus, waar dit verhaal zich afspeelt, heeft bijna iedereen een buitenlandse huishoudster. Via een bemiddelingsbureau is Nisha uit Sri Lanka bij de alleenstaande moeder Petra gekomen. De hulpen werken onmenselijke uren en zijn eigenlijk onzichtbaar. Ik heb het boek gelezen met plaatsvervangende schaamte om hoe deze hulpen behandeld worden.
Op een dag verdwijnt Nisha. Pas als Petra op onderzoek uitgaat, leert ze de persoon achter haar hulp kennen. “Wie was die vrouw, die ik tot nog toe slechts als een schaduw van mezelf had beschouwd?” Ook dat Nisha een betere relatie heeft met de dochter van Petra en slechts een relatie op afstand heeft met haar eigen dochter, raakte me diep.

Het verhaal wordt afwisselend verteld door Petra en door de vriend van Nisha, buurman Yiannis. Hij vangt zangvogels die hij verkoopt als delicatesse om in zijn onderhoud te voorzien. Het vangen van zangvogels is sinds 1979 verboden in de EU. In Frankrijk werd het zelfs pas in oktober 2020 verboden om vogels met een lijmstok te vangen. Hij doet zijn werk met tegenzin, maar hij kan niet zomaar stoppen, want dan volgen er represailles van bovenaf.
Net als de zangvogels en Yiannis zitten ook de vrouwen gevangen. Door schulden van bemiddelingsbureau en de verantwoordelijkheid voor het onderhoud van hun achtergebleven familie, kunnen ze niet zomaar stoppen. Ze zijn kwetsbaar en worden daardoor uitgebuit. Het verhaal is tragisch, maar ik heb het in één ruk uitgelezen. Ik werd het verhaal ingezogen en wilde weten wat er met Nisha gebeurd was. Door het verhaal heen leren we haar steeds beter kennen. Als lezer merk je dat de schrijfster zeer betrokken is bij het verhaal en dat ook goed overbrengt. Ik voelde de verontwaardiging tijdens het lezen. Met haar inlevingsvermogen en fantasie schetst ze een goed beeld van de omgeving en de situatie. De schrijfstijl van Lefteri spreekt me enorm aan. Ze schrijft prachtige zinnen die ik wilde onderstrepen en onthouden. “Ze maakte mijn hart vol sterren, nu is het alleen maar donker vanbinnen.” Het verhaal is ook een oproep om je ogen te openen voor onrecht, niet alleen op Cyprus, maar ook in je eigen omgeving, en situaties en mensen niet als vanzelfsprekend te beschouwen. 

Zangvogels is het derde boek van Christy Lefteri. In Nederland kennen we haar van haar vorige boek De Bijenhouder van Aleppo. Na dat grote succes moest ze een stapje terug doen en hulp zoeken, want ze had nog veel onverwerkte dingen. Door een artikel over verdwenen vrouwen op Cyprus en een ontmoeting met een huishoudelijke hulp van haar familie die op Cyprus woont, groeide dit verhaal. De ouders van Christy zijn Grieks-Cypriotische vluchtelingen. Christy woont met haar hond in Southgate, Londen. Ze hoopt nu een boek te schrijven over de klimaatverandering. Zangvogels werd in juli 2021 uitgegeven bij Uitgeverij Mozaïek. De Engelse titel is Songbirds. 

Wil je deze hartverscheurende roman ook lezen?
Klik dan hier om hem te bestellen bij bol.com of ga naar de plaatselijke boekhandel.

Twee broers uit Auschwitz door Malka Adler

Ik kan me voorstellen dat de twee broers zestig jaar hun mond hielden over deze vreselijke periode in hun leven. Het is geen tijd die je graag wilt herbeleven door er in herinnering naar terug te keren. Maar het is goed om over dit onvoorstelbare leed te lezen, om te beseffen hoe gruwelijk onmenselijk het was en om te voorkomen dat het nogmaals gebeurt.

Dov, Yitzhak, Sarah en Avrum wonen met hun ouders op een boerderij in de Karpaten als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. Het Joodse gezin wordt op de trein gezet naar Auschwitz. Daar raken ze elkaar kwijt. De 15-jarige Yitzhak komt terecht in kamp Zeiss en zijn oudere broer Dov gaat naar Jawarzno. Ze krijgen te maken met luizen en zweren, wrede soldaten en dodenmarsen, maar vooral de honger is vreselijk. Later ontmoeten ze elkaar weer in kamp Buchenwald en kunnen ze elkaar steun geven, zonder dat hadden ze het wellicht niet overleefd. Na de oorlog worden ze zwaar getraumatiseerd opgevangen in ziekenhuizen en een klooster om weer te leren leven. “We praatten als gewone mensen, maar ons hart was gebroken.” Omdat ze geen plek meer hebben om te wonen, vertrekken ze naar Israël om met andere Joden te gaan wonen. Ook hier is het moeilijk om te aarden, want deze mensen hebben niet meegemaakt wat zij hebben meegemaakt en zij vragen zich af waarom de Joden zich niet verweerd hebben. “Voor de Duitsers waren wij vuilnis, in Israël schapen.” De oorlog heeft nog elke dag effect op de levens van de twee broers. Bij bepaalde geuren of geluiden komen herinneringen terug. “Perrons zijn geen goede plek voor Joden.” Sowieso blijven ze liever dichtbij huis, want wellicht is je thuis verdwenen als je terugkomt.

Dat het vreselijk was in de oorlog weten we allemaal. We kennen de verhalen, maar dit boek doet daar nog een schepje bovenop. Het is zo ongekuist, expliciet, soms banaal en luguber, dat vooral het begin moeilijk doorheen te komen was. Het is geschreven in fragmentarische zinnen en soms loopt de volgorde door elkaar. Het lijkt alsof de auteur de aantekeningen nog moet verwerken tot een goedlopend verhaal. Deze manier van schrijven blijkt een naam te hebben de ‘stream of consciousness’ techniek, waardoor het leest als een ooggetuigenverslag dat mondeling wordt overgedragen. Ik vond het niet aangenaam lezen. Verder wordt er veel gebruik gemaakt van herhaalde onomatopeeën. De muntjes in zijn zak deden kling, kling, kling. Scheten ontsnappen pffft, pffft, pffft. Hij slaat met zijn riem pets, pets, pets. Dat komt wat kinderlijk over. Buiten dat is het natuurlijk waargebeurd en daarom afschuwelijk. De schrijfster ontmoette Yitzhak in Israël toen hij bij hen kwam wonen en ze hielden contact. Het duurde zestig jaar voordat hij en zijn broer deze herinneringen konden delen. Het verhaal geeft niet alleen een goed beeld van de oorlog, maar ook van de gebeurtenissen erna. Het was niet afgelopen na de oorlog. “Ik realiseerde me dat er een einde was gekomen aan de oorlog in de wereld, maar niet  in de harten van de mensen.” En eigenlijk is het nooit opgehouden voor de Joden die dit hebben meegemaakt. Twee broers uit Auschwitz is voor lezers die het aandurven de gruwelijkheden van de oorlog onder ogen te zien.

Malka Adler woont in Israël. Ze is getrouwd, heeft drie zonen en is grootmoeder. Ze heeft meerdere boeken over de holocaust geschreven. Twee broers uit Auschwitz werd in augustus 2020 uitgegeven door Uitgeverij Mozaïek. De Engelse titel is The brothers of Auschwitz.

Bestel hier het e-book van Twee broers uit Auschwitz bij bol.com.

Beste mevr. Bird door AJ Pearce

Eigenlijk had ik weinig zin in een zwaar verhaal dat zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar dit boek verraste me, vooral in het begin was het luchtig en humoristisch, terwijl het later ook gevoelig en ontroerend was.
Emmy is een dappere, jonge vrouw. Ze wil graag haar bijdrage leveren aan de oorlog. Ze solliciteert op een advertentie naar een baan bij The London Evening Chronicle. Haar fantasie slaat helemaal op hol en ze ziet zichzelf al als rokende oorlogscorrespondente door Londen scheuren op jacht naar primeurtjes. Maar na een warrig sollicitatiegesprek met meneer Collins blijkt ze voor de conservatieve mevrouw Bird bij het verwaarloosde tijdschrift Vrouw & Vriendin te gaan werken. Ze wordt geacht brieven te selecteren over acceptabele onderwerpen voor mevrouw Bird, die meestal het advies geeft dat vrouwen niet moeten zeuren. Maar Emmy kan het niet over haar hart verkrijgen om de eerlijke brieven over gevoelige onderwerpen weg te gooien en besluit de vrouwen zelf terug te schrijven. Ze probeert het goede te doen, maar raakt daardoor in de problemen. Ondertussen doet ze met veel moed en inzet ‘s nachts vrijwilligerswerk als telefoniste bij de brandweer. Daar werkt ook de heldhaftige vriend van haar beste vriendin Bunty met wie ze samenwoont. Ondanks dat ze leven alsof er geen oorlog bestaat, raken de bombardementen hen ook persoonlijk en lijkt zelfs de optimistisch Emmy even de hoop te verliezen.

Beste mevr. Bird is een heel vermakelijk boek. Dat komt vooral door de schrijfstijl, waarbij de schrijfster gebruik maakt van superlatieven en veel bijvoeglijke naamwoorden zoals ontzaglijke moed, hopeloos teneergeslagen, kolossale opluchting en buitengewoon dwaas. Dat versterkt het gevoel en geeft het verhaal diepgang. Het verhaal was echt leuk bedacht. Een boek over vriendschap en liefde, en het leven in moeilijke tijden. Ik heb genoten van deze debuutroman van AJ Pearce. De schrijfster komt uit Hampshire, Engeland. De vertaalrechten van dit boek zijn aan dertien landen verkocht. Het boek is uitgegeven in juli 2019 door uitgeverij Mozaïek.

Zondebok door Jacobine van den Hoek

Met bewonderenswaardig veel inlevingsvermogen heeft Jacobine van den Hoek dit verhaal over Fye Lieveheer in het zestiende-eeuwse Amsterdam geschreven. Als meisje is Fye verliefd op Laurens, maar hij wordt door zijn ouders naar Geneve gestuurd om predikant te worden. Dus als appelboer Ger om haar hand vraagt, trouwt ze met hem. Maar haar hart blijft pijnlijk gesloten voor deze man die haar zo lief heeft. En als Laurens weer in haar leven verschijnt, vindt Fye het moeilijk om niet opnieuw voor hem te vallen. Fye heeft een soort zesde zintuig. Ze droomt en ziet dingen die nog moeten gebeuren. Die gave brengt haar in de problemen, want ondanks waarschuwingen, kan ze er niet over zwijgen. Gelukkig heeft ze mensen die van haar houden en een lieve vriendin op een hoge positie, die voor haar opkomen. Fye, haar dochter Sara en haar vriendin Jacoba worden in dit boek worden neergezet als sterke vrouwen, terwijl de mannen zich overgeven aan hun driften en impulsen. Gelukkig zien we dat Ger verandert van een slappe kerel in een man die het voor haar opneemt.

Als lezer waan je je echt even in het Amsterdam van de zestiende eeuw. Dat komt door de beschrijving van omgeving en gewoonten, de ouderwetse namen en de oude woorden (warmoes, teljoor, patijnen) die erin verwerkt zijn. De gebeurtenissen in het boek zijn gebaseerd op waargebeurde feiten, zoals de weeshuisziekte en de beeldenstorm. Jacobine heeft grondig onderzoek gedaan naar deze periode en heeft rondleidingen gegeven waarbij de locaties in het boek bezocht werden. Op het eind van het boek volgen de gebeurtenissen elkaar snel op en moet de lezer goed opletten. Het boek leest prettig. Jacobine heeft een ruime woordenschat, maakt mooie zinnen, gebruikt vergelijkingen passend bij de tijd en kan de gemoedstoestand en gevoelens van Fye goed verwoorden.

April vorig jaar mocht ik bij de boekpresentatie zijn van Zondebok en van Uitgeverij Mozaïek mocht ik een exemplaar weggeven als winactie. Ik heb genoten van dit historische verhaal over moed en liefde. Zondebok is de debuutroman van Jacobine van den Hoek. Ze woont in Amstelveen met haar man en kinderen. Momenteel is ze bezig met een historische roman over Napoleon en Josephine.

Wie Omkijkt door Jeanine Cummins

“Zodra hij beseft dat ik nog leef, komen ze terug.” Na het bloedbad op zestien familieleden tijdens het vijftiende verjaardagfeestje van haar nichtje, weet Lydia dat ze moet vluchten. Haar man is journalist en heeft een artikel geschreven over Javier Crespo Fuentes, bijgenaamd La Lechuza (de uil), baas van het kartel Los Jardineros. Het gezin leefde vaker in angst, maar verwachtte dat het dit keer wel mee zou vallen. Een verkeerde inschatting, waardoor Lydia en haar achtjarige zoon Luca hun huis en alles wat hun lief is, moeten achterlaten. Het begin van dit boek hakt er meteen op in en de lezer begrijpt de noodzaak van hun vlucht. Het wordt een ongeplande reis uit de stad Acapulco in Mexico naar de veiligheid van Amerika. Ze sluiten zich aan bij andere migranten die deze gevaarlijke reis maken. Hun overlevingsdrang geeft kracht om dingen te doen waar je normaal niet over na zou denken, zoals op de rijdende trein La Bestia (het beest) springen. Maar Lydia heeft geen keus. Ze wordt voortgedreven door de angst om gevonden te worden en de tentakels van het kartel reiken ver. Het is moeilijk in te schatten wie te vertrouwen is en bij wie je beter uit de buurt kunt blijven. Bijzonder was het om ook de baas van het kartel te leren kennen. Het is een man met twee gezichten: een charmante dichter, maar ook een meedogenloze moordenaar. Lydia vindt het moeilijk deze twee kanten te verenigen en ook de lezer wordt gevraagd na te denken over de vraag of de man slachtoffer is van eerdere beslissingen of de keuze heeft om uit zijn criminele leven te stappen. Wie Omkijkt is een meeslepend verhaal dat je van begin tot einde blijft boeien. De uitgever die dit verhaal las, zag meteen de potentie, want de rechten zijn verkocht aan 25 landen en er wordt een film van gemaakt. Diverse bekende Amerikanen zoals Oprah Winfrey waren al enthousiast toen het boek American Dirt in hun land uit kwam. Ook was er kritiek dat de auteur als blanke vrouw dit stereotype verhaal niet had mogen schrijven. Het is fictie en het kwam op mij consciëntieus over. Wie Omkijkt is nergens geromantiseerd, maar ook niet onnodig wreed. Het is een realistisch verslag van een reis die veel Mexicanen heden ten dage maken. Een humanitaire ramp waarvoor we vaak onze ogen sluiten, maar waarvoor de in New York woonachtige Jeanine Cummins onze aandacht vraagt in dit Nederlandse debuut. Wie Omkijkt werd op 14 februari 2020 uitgegeven door Uitgeverij Mozaïek.

De bijenhouder van Aleppo door Christy Lefteri

Nuri woont met zijn vrouw Afra en hun zoontje Sami in Aleppo. Hij voorziet in hun onderhoud als bijenhouder. Dat vak heeft hij geleerd van zijn neef Mustafa, bij wie het gezin elke zaterdagavond gaat eten. Als de ellende van de burgeroorlog in Syrië te dichtbij komt, besluiten de gezinnen te vluchten naar een vriend in Engeland. Eerst vertrekken de vrouw en dochter van Mustafa. Voor Mustafa is het moeilijk om alles achter te laten. Pas na pijnlijke verliezen is hij klaar om weg te gaan. Ook Afra wil haar huis niet verlaten, maar na een traumatische gebeurtenis waarbij zij haar gezichtsvermogen verliest, kunnen zij en Nuri niet anders dan op reis gaan. Het wordt een levensgevaarlijke tocht van land naar land, waarbij ze zijn overgeleverd aan overbelaste instanties en de welwillendheid van smokkelaars. Onderweg ontmoeten ze medereizigers en maken ze afschuwelijke dingen mee. Gebeurtenissen die ze nooit meer kunnen vergeten.

De lezer weet al dat Nuri en Afra Engeland gehaald hebben, want het verhaal wordt verteld vanuit een Bed and Breakfast in Engeland, waar ze wachten op een asielaanvraag. Gebruikmakend van een woord wordt overgeschakeld van het heden naar het verleden en door de flashbacks wordt dat verleden langzamerhand ingevuld. Na een rustig leven in Aleppo heeft de oorlog hen alles ontnomen en hebben ze dingen meegemaakt die niemand zou moeten meemaken. Ze ondergaan het redelijk gelaten, maar het laat hen zeker niet onberoerd, blijkt uit de vreemde acties van Nuri. De hoop via de mails van Mustafa houdt hen gaande. Hij is opnieuw begonnen als bijenhouder. En net als de Britse zwarte bijen die anders zijn dan de Syrische bijen, zullen ook Nuri en Afra zich aanpassen aan hun nieuwe leven. Door de beschrijvende stijl leest het soms als een verslaglegging, maar dat doet niets af aan het verhaal. Een verhaal dat verteld moet worden, over verlies, overleven en kwetsbare hoop.

Iedereen kent de krantenkoppen en de cijfers. Meer dan zes miljoen mensen zijn sinds het begin van de oorlog in 2011 Syrië ontvlucht. Meer dan een miljoen Syriërs hebben asiel aangevraagd in Europa. Dit boek vertelt het verhaal achter de cijfers en maakt het persoonlijk. Het verhaal van Nuri staat symbool voor het verhaal van deze mensen, waardoor de lezer begrip krijgt voor de diepe wanhoop, maar ook hun hoop op een nieuw leven in een veilig land. Schrijfster Christy Lefteri heeft Grieks-Cypriotische ouders die in 1974 zijn gevlucht naar Londen, waar zij in 1980 werd geboren. Ze heeft creatief schrijven gestudeerd aan de Brunel Universiteit. In 2016 en 2017 werkte ze als vrijwilliger bij een opvangcentrum voor vluchtelingen in Athene en zag ze met eigen ogen wat deze mensen meemaakten. Uit haar ontzetting is dit boek geboren. Met dit verhaal heeft ze de vluchtelingen een stem gegeven. De bijenhouder van Aleppo is haar tweede boek, maar het eerste boek dat vertaald is in het Nederlands. De Engelse titel is The beekeeper of Aleppo en het boek werd vertaald door Ernst Bergboer. De bijenhouder van Aleppo is op 28 mei 2019 uitgegeven door Uitgeverij Mozaïek.

Het lied van zussen door Louise Allan

Na het overlijden van de vader van Ida en haar zus Nora stort haar moeder in en gaan ze bij hun oma wonen. Oma geeft beide meisjes pianoles, maar Nora blijkt er talent voor te hebben. Ida is erg jaloers op haar zus. Moeder vindt het niet goed dat Nora naar het conservatorium gaat en daarom loopt Nora weg. Ida werkt bij een rijke familie als kindermeisje en tijdens een concert ziet ze Nora weer. Ze is haar droom achterna gegaan, maar dan raakt ze zwanger en wordt ze van school gestuurd. Nora trouwt met Alf en moet haar droom om te zingen opgeven. Inmiddels is Ida getrouwd met Len en ook zwanger, maar ze blijkt haar kinderen niet te kunnen voldragen. Zij moet haar droom op een gezin opgeven en lijdzaam toezien hoe haar zus kinderen krijgt die ze niet wil.

Het lied van zussen speelt zich af op het eiland Tasmanië, Australië, tussen 1926 en 1990. Het boek is verdeeld in drie delen. Het leest als een biografie, een terugblik. Een bitterzoet verhaal gezien door de ogen van Ida, van kind tot weduwe, een tijdspanne van zeventig jaar. Het gaat over de tragische levensloop van een zus die graag kinderen wil en een zus die kinderen heeft maar ze eigenlijk niet wil. Beiden moeten omgaan met onvervulde dromen en de een doet dat moediger dan de ander. Ida staat voor iedereen klaar, hoewel niet geheel zonder eigen belang. De mannen zijn de stabiele factor in het leven van de zussen. Geduldig wachten ze op de liefde van hun vrouwen. Het boek is meer een historische dan christelijke roman. Triest werd ik van het verhaal, dat betekent dat de auteur het overtuigend heeft geschreven. Het leven verloopt niet altijd zoals we wensen.

Het lied van zussen is de debuutroman van de Australische schrijfster Louise Allan. Ze werkte als arts voordat ze ging schrijven. Ze is getrouwd en heeft vier kinderen. Het lied van zussen werd in 2018 uitgegeven bij Uitgeverij Mozaïek. De Engelse titel is The Sister’s song.

Terug naar Redfield farm door Judith Redline Coopey

Op een boerderij in Bedford County woont het Quakergezin Redfield. Ze hebben het er goed. De moeder van Ann sterft tijdens de bevalling van haar achtste kind. Eerst is Mary als oudste zus verantwoordelijk voor het huishouden, maar als zij trouwt neemt de zestienjarige Ann haar taak over. Al snel komt Ann erachter dat haar twee jaar oudere broer Jesse betrokken is bij de Ondergrondse spoorlijn en met gevaar voor eigen leven gevluchte slaven naar de vrijheid brengt. Ann wil daar ook bij helpen en raakt daardoor in de problemen. De boerderij is een komen en gaan van slaven en van familieleden. Maar even verderop woont de familie Hartley. Zij zijn erg arm en proberen geld te verdienen door weggelopen slaven terug te brengen.

Het verhaal speelt zich af vlak voor het begin van de Amerikaanse burgeroorlog en wordt verteld vanuit Ann. We volgen haar leven vanaf haar negende totdat ze een oude vrouw is. We krijgen een kijkje in het leven van een Quakersgezin. Elke week bezoeken ze de Samenkomst waar ze in stilte bij elkaar komen of waar iemand een betoog houdt over een onderwerp. Ze volgen hun Innerlijke Licht en noemen de leden Vrienden. Ann weet dat ze de regels heeft overtreden en dat ze verstoten gaat worden uit de Samenkomst. Maar er is een verschil tussen spijt en berouw. Ann heeft geen berouw. Ze legt zich verstandelijk neer bij de beslissing. Het gezin Redfield is hecht. Ze helpen elkaar en soms anderen. Ze gaan heel nuchter met verlies om. ‘Het ene leven eindigt en een ander leven begint, en we maken er samen deel van uit. Niemand is immuun voor de ellende, en niemand wordt uitgesloten van de vreugde van het leven.’

Judith Redline Coopey is getrouwd, heeft kinderen en kleinkinderen. Pas toen ze als lerares met pensioen ging, is ze begonnen met schrijven. Ze heeft zeven boeken op haar naam staan. De historische roman Terug naar Redfield farm werd in september 2018 uitgegeven door Mozaïek.